Γιατί τόσο εύκολα κάποιοι, κυρίως μη οικονομολόγοι πολιτικοί τη ζητάνε;
Αναδιάρθρωση σημαίνει διαφοροποίηση είτε του κεφαλαίου δανεισμού, είτε του χρόνου αποπληρωμής, είτε του επιτοκίου, είτε συνδυασμού όλων αυτών.
Η αναδιάρθρωση είναι ένα μέσο που χρησιμοποιούν οι δανειστές, για να μειώσουν το ρίσκο τους, διευκολύνοντας το δανειζόμενο στην αποπληρωμή. Υποχρέωση του δανειζόμενου, είναι πριν τη διαδικασία αυτή, να εξορθολογήσει την λειτουργία του, σαν εχέγγυο για την επιτυχία. Ακόμη ο δανειζόμενος υποχρεούται να δίνει περισσότερες εγγυήσεις, ότι το σχέδιο θα επιτύχει.
Ας πάμε και στην περίπτωσή μας.
Η “ισχυρή Ελλάδα” ξοδεύει περισσότερα απ΄όσα παράγει. Δανειζόμαστε για να πληρώσουμε χρέη και δανειζόμαστε για να καλύψουμε και τρέχουσες ανάγκες. Μπαίνουμε λοιπόν στο μνημόνιο, για να αποκτήσουμε τα μέσα για άμεσες ανάγκες μας, καθότι οι αγορές δεν μας δάνειζαν πλέον. Εκεί είναι και η δική μου ένσταση με το μνημόνιο.Μνημόνιο και Τάνγκο χρειάζονται δύο. Ατυχώς, τα κεφάλαια του μνημονίου δεν συνοδεύτικαν και από μέτρα που θα στόχευαν σε μηδενική χρήση των κεφαλαίων του για κρατικές δαπάνες, πλήν της ανάπτυξης. Αυτό γίνεται με τρείς τρόπους. Μείωση κρατικών δαπανών – οδηγεί σε ύφεση, με αύξηση του ΑΕΠ – αδύνατο μειώνοντας τα χρέη, συνδυασμός των δύο – ιδεατό και σχεδόν ανεφάρμοστο με τις υπάρχουσες δομές.
Για να δούμε και τις συνέπειες. Τις επιπτώσεις της αναδιάρθρωσης.
Πρώτη περίπτωση να την προκαλέσουμε εμείς, είτε με σκληρή στάση πληρωμών, είτε με πληρωμές μέρους των χρεών.
Σε κάθε περίπτωση, κλείνει η στρόφυγγα δανεισμού και υποχρεωνόμαστε να ξοδεύουμε ότι πραγματικά παράγουμε. Άρα ΑΕΠ στα 160 δις. Ευρώ και όχι το υπερφίαλο 240. (δείτε παλαιότερο άρθρο μου). Τους πρώτους 3 μήνες θα έχουμε μικρά προβλήματα στις εξαγωγές και σχεδόν μηδενισμό εισαγωγών. Έπειτα από το τρίμηνο, δεν θα μπορούμε να εξάγουμε, γιατί δεν θα έχουμε πρώτες ύλες. Άλλα 30 δις στην Ελβετία. Ελλάδα του 1950. Θα μας πάρει 30 χρόνια να ορθοποδήσουμε.
Μοναδική λύση είναι η μείωση δαπανών (κατάργηση άχρηστων κρατικών φορέων) για να κοπεί το έλλειμμα, η μείωση φόρων και η κατάργηση γραφειοκρατικών διαδικασιών – για να έλθουν επενδύσεις και να υπάρξει επί τέλους ανάπτυξη. Οι ενστάσεις μου, εδώ. Το παράδειγμα την Ρωσσίας του ’98, είναι διαφορετικό, καθότι η χώρα παρήγαγε, επανεθνικοποίησε μέρος του πλούτου της, εξαφανίστηκε από τη διεθνή σκηνή για 3 χρόνια και ευτύχησε να παρακολουθήσει την άνοδο των τιμών των ορυκτών.
Δεύτερη περίπτωση να μας την προτείνουν, με όποια μορφή.
Γίνεται. “Από κάποιο που μας χρωστάει 100, προκειμένου να τα χάσουμε, ας πάρουμε 60″. Και επειδή και τα 60, μπαίνουν όροι εξορθολογισμού της λειτουργίας. Αν κατάλαβα καλά, αυτό θα έπρεπε να είναι το μνημόνιο. Είναι; Μάλλον όχι, γιατί οι δανειστές έχουν διαφορετικές μεταξύ τους βλέψεις. ¨οταν τα βρούνε μεταξύ τους, μόνοι τους θα μας το προτείνουν.
Τρίτη περίπτωση, κάποιος να μας αγαπήσει για τους δικούς του λόγους. Κίνα...Ας το ξεχάσουμε.
Και να θυμόμαστε, ότι οι δανειστές πάντα ανησυχούν, μην και ο δανειζόμενος πεθάνει…
Αναδιάρθρωση σημαίνει διαφοροποίηση είτε του κεφαλαίου δανεισμού, είτε του χρόνου αποπληρωμής, είτε του επιτοκίου, είτε συνδυασμού όλων αυτών.
Η αναδιάρθρωση είναι ένα μέσο που χρησιμοποιούν οι δανειστές, για να μειώσουν το ρίσκο τους, διευκολύνοντας το δανειζόμενο στην αποπληρωμή. Υποχρέωση του δανειζόμενου, είναι πριν τη διαδικασία αυτή, να εξορθολογήσει την λειτουργία του, σαν εχέγγυο για την επιτυχία. Ακόμη ο δανειζόμενος υποχρεούται να δίνει περισσότερες εγγυήσεις, ότι το σχέδιο θα επιτύχει.
Ας πάμε και στην περίπτωσή μας.
Η “ισχυρή Ελλάδα” ξοδεύει περισσότερα απ΄όσα παράγει. Δανειζόμαστε για να πληρώσουμε χρέη και δανειζόμαστε για να καλύψουμε και τρέχουσες ανάγκες. Μπαίνουμε λοιπόν στο μνημόνιο, για να αποκτήσουμε τα μέσα για άμεσες ανάγκες μας, καθότι οι αγορές δεν μας δάνειζαν πλέον. Εκεί είναι και η δική μου ένσταση με το μνημόνιο.Μνημόνιο και Τάνγκο χρειάζονται δύο. Ατυχώς, τα κεφάλαια του μνημονίου δεν συνοδεύτικαν και από μέτρα που θα στόχευαν σε μηδενική χρήση των κεφαλαίων του για κρατικές δαπάνες, πλήν της ανάπτυξης. Αυτό γίνεται με τρείς τρόπους. Μείωση κρατικών δαπανών – οδηγεί σε ύφεση, με αύξηση του ΑΕΠ – αδύνατο μειώνοντας τα χρέη, συνδυασμός των δύο – ιδεατό και σχεδόν ανεφάρμοστο με τις υπάρχουσες δομές.
Για να δούμε και τις συνέπειες. Τις επιπτώσεις της αναδιάρθρωσης.
Πρώτη περίπτωση να την προκαλέσουμε εμείς, είτε με σκληρή στάση πληρωμών, είτε με πληρωμές μέρους των χρεών.
Σε κάθε περίπτωση, κλείνει η στρόφυγγα δανεισμού και υποχρεωνόμαστε να ξοδεύουμε ότι πραγματικά παράγουμε. Άρα ΑΕΠ στα 160 δις. Ευρώ και όχι το υπερφίαλο 240. (δείτε παλαιότερο άρθρο μου). Τους πρώτους 3 μήνες θα έχουμε μικρά προβλήματα στις εξαγωγές και σχεδόν μηδενισμό εισαγωγών. Έπειτα από το τρίμηνο, δεν θα μπορούμε να εξάγουμε, γιατί δεν θα έχουμε πρώτες ύλες. Άλλα 30 δις στην Ελβετία. Ελλάδα του 1950. Θα μας πάρει 30 χρόνια να ορθοποδήσουμε.
Μοναδική λύση είναι η μείωση δαπανών (κατάργηση άχρηστων κρατικών φορέων) για να κοπεί το έλλειμμα, η μείωση φόρων και η κατάργηση γραφειοκρατικών διαδικασιών – για να έλθουν επενδύσεις και να υπάρξει επί τέλους ανάπτυξη. Οι ενστάσεις μου, εδώ. Το παράδειγμα την Ρωσσίας του ’98, είναι διαφορετικό, καθότι η χώρα παρήγαγε, επανεθνικοποίησε μέρος του πλούτου της, εξαφανίστηκε από τη διεθνή σκηνή για 3 χρόνια και ευτύχησε να παρακολουθήσει την άνοδο των τιμών των ορυκτών.
Δεύτερη περίπτωση να μας την προτείνουν, με όποια μορφή.
Γίνεται. “Από κάποιο που μας χρωστάει 100, προκειμένου να τα χάσουμε, ας πάρουμε 60″. Και επειδή και τα 60, μπαίνουν όροι εξορθολογισμού της λειτουργίας. Αν κατάλαβα καλά, αυτό θα έπρεπε να είναι το μνημόνιο. Είναι; Μάλλον όχι, γιατί οι δανειστές έχουν διαφορετικές μεταξύ τους βλέψεις. ¨οταν τα βρούνε μεταξύ τους, μόνοι τους θα μας το προτείνουν.
Τρίτη περίπτωση, κάποιος να μας αγαπήσει για τους δικούς του λόγους. Κίνα...Ας το ξεχάσουμε.
Και να θυμόμαστε, ότι οι δανειστές πάντα ανησυχούν, μην και ο δανειζόμενος πεθάνει…
Αναρτήσεις
